وعده

می روم و در باغچه ی انگشتانم

نبودنت را می کارم

خیلی وقت است توی گلدان چشم هایم

ندیدنت ریشه دوانده

می خواهم نبودنت را پیوند بزنم به ندیدنت

عجب درخت تنومندی خواهد شد!

 میوه هایش را اما

فقط تو گاز بزن...

طعم شکستنم را

تو دوست تر می داشتی.

پ . ن : عاشقانه هایی که برایت مینویسم مثل آن چای هایی هستند که خورده نمیشوند! یخ میکنند و باید دور ریخت! فنجانت را بده دوباره پر کنم !!